Grande dame van de dans laat nieuw talent schitteren - Krisztina de Châtel brengt twee energieke, krachtige en betekenisvolle choreografieën in een avondvullend programma: ‘Waltz’ en ‘Infinite’, beide geïnspireerd op het thema oorlog. ‘Waltz’ toont een groep mensen die de schone schijn proberen op te houden. In ‘Infinite’ onderbreken onverwachte ingrepen de sensuele melancholie van de tango. “Een geslaagde mix van de meer minimalistische en gestructureerde elementen van De Châtels vroegere werk, en de psychologische ondertoon uit ‘Waltz’.” (Het Parool)
De Châtel sur Place gaat de creatieve samenwerking aan met verschillende dansacademies in Nederland. Het tableau bestaat professionele dansers in combinatie met aanstormende talenten van AHK (Amsterdam), ArtEZ (Arnhem), Codarts (Rotterdam) en Fontys (Tilburg).
- Dans: Konstantinos Kranidiotis (i.p.v. Davide Pietro Cocchiara), Ellen Houck, Valerija Kuzmica, Martina Orlandi en acht dansers van AKH Amsterdam, ArtEZ Arnhem, Codarts Rotterdam en Fontys Tilburg
- Muziek ‘Waltz’: Johann Strauss, bewerking: Han Otten
- Muziek ‘Infinite’: Han Otten
‘Stairs’ is een feestelijk extraatje, een nieuwe, korte choreografie voorafgaand aan de voorstelling in de foyer om 19.50 uur.
[ticket inclusief drankje | bewaakte garderobe]
De Châtel sur Place - Waltz & Infinite (recensie):
de Volkskrant, 25 september 2015 (Annette Embrechts, ****)
Waltz & Infinite zijn actueler dan ooit
"Zelden zijn de geometrische, repetitieve choreografieën van Krisztina de Châtel zo expliciet dramatisch als in ‘Waltz’ (2010) en ‘Infinite’ (2011). De Châtel maakte de stukken als reactie op (de gevolgen van) toenemend oorlogsgeweld. Goed dat zij beide juist nu herneemt, zodat de voorstelling naadloos interfereert met de actualiteit. (…) In ‘Waltz’ hoor je gerommel en geschreeuw in de verte tijdens het zwierige, overbekende Strauss-stuk ‘An der schönen blauen Donau’. (…) Ondertussen verbeelden de weerspannige ledematen de eerste barsten in de schone schijn van een achterhaalde wereld. Na de pauze volgt de ‘Mars der Wanhopigen’. (…) Alles in Infinite lijkt gemilitariseerd: van het marcheren op knieën tot het felle vioolspel van Gidon Kremer."
