Micha Wertheim voor je het weet

Doordenker onder de cabaretiers
Micha Wertheim grossiert in slimme grappen en aarzelt niet zijn publiek met dubbele bodems in verwarring te brengen. Wie een moraal wil mag daar zelf naar op zoek gaan, want als Wertheim ergens een hekel aan heeft dan zijn het voorgekookte meningen. Waar ‘Micha Wertheim voor je het weet’ over gaat is niet zo belangrijk, want het antwoord is altijd minder spannend dan de vraag. Als je nog niet weet waar je uit zal komen, is alles mogelijk. Dus waarom verklappen waar de voorstelling over gaat? Voor je het weet heb je de kaartjes in huis, voor je het weet zit je in de zaal, voor je het weet is het begonnen en voor je het weet is het weer voorbij. Geniet van de onzekerheid, want laten we wel wezen, als je het eenmaal weet, slaat de verveling toe.
 

Persquotes Micha Wertheim Voor Je Het Weet
Première: 28 feb 2013

NRC (*****): 'Wertheim tergt publiek met sublieme, trage satire'
"Menselijke gemakzucht, scoringsdrift en veeleisendheid zijn het mikpunt van deze satire. Bij andere cabaretiers zou zo'n reeks ijzersterkte grappen ruimschoots een avond vullen. Dat zou al een hele goede, geestige show opleveren. Maar Wertheim is in zijn voorstellingen altijd tegelijk bezig zijn vak, het publiek en de wetten van entertainment te demonteren. In zijn vorige programma doorbrak hij de schijn van spontaniteit in het cabaret. Dat doet hij nu in feite weer, al is de vorm conventioneler. Toch gaat Wertheim opnieuw verder waar anderen niet durven gaan. Het is lef hebben om te dralen en talmen zoals hij doet en soms de spanning en de lach te laten wegebben. Hij voert het omgemak ver genoeg door om je onrustig te maken. Kennelijk weet hij zeker dat hij het publiek weer meekrijgt, Gaandeweg voel je ook hoeveel controle hij over zijn materiaal en publiek heeft. (...)
'Ik ben een modernist', zegt Wertheim. En een modernist zegt iets over de werkelijkheid met een omweg. Als hij de macht van een tandarts beschrijft, is de angst van de patiënt een metafoor voor de houding van het publiek. De patiënt eist antwoord op de vraag: gaatje of niet. In het theater stelt het publiek ook eisen: geef ons catharsis, de clou. Maar tandarts Wertheim neemt een omweg, draait onderweg kalm aan zijn grappentrommel, en heeft de tijd."

Volkskrant (****): Prikkelende Wertheim weet zichzelf weer te overtreffen
“Micha Wertheim koos ervoor het maakproces van de opvolger als onderwerp te nemen. Voor je het weet gaat deels over het maken van een voorstelling, want, aldus Wertheim, het moment vlak vóór je weet wat je gaat maken of zeggen, is altijd het fijnste moment van het creatieve proces. (…) Het voornaamste onderwerp van zijn verhaal is de tweeling van wie hij sinds kort vader is. Dankzij zijn scherpzinnige blik voorziet Wertheim zelfs een cliché-onderwerp als het vaderschap van frisse invalshoeken. Bovendien geeft de belevingswereld van zijn kinderen een tweede betekenis aan de titel van deze voorstelling. Tel daar de goede visuele grappen en vele verrassingseffecten bij op en je hebt toch weer die geestige en prikkelende theateravond waarop Wertheim patent heeft. Hoewel het tekstdocument op de laptop angstvallig leeg blijft, wordt Voor je het weet zo een waardige opvolger van een moeilijk te overtreffen voorganger.”

Trouw (****):
“Wertheim heeft een heerlijk tegendraadse manier van denken die hij uiterst logisch opzet. Daar waar andere cabaretiers stoppen, slaat hij nog net even de hoek om. Zo lijkt het heel lang of je collectief aan het verdwalen bent. Maar Wertheim weet precies waarmee hij bezig is. Het is bijna verontrustend hoe geraffineerd hij ook deze voorstelling weer opbouwt. Waar je in het begin nog denkt: man, waar gaat het heen? Daar overheerst na afloop het gevoel dat hij je toch weer heeft beetgenomen. Het lijkt achterloos, maar alles is bedacht. Grandioos. Zoals vaker bij hem gaat ook ‘Voor je het weet’ niet alleen over hoe je kunt verrassen, maar ook over het vak zelf, over ons als publiek, en over het maken van een voorstelling. Wertheim goochelt handig met die verschillende niveaus van denken en gebruikt steeds metaforen. Achterdochtig word je daarvan: bedoelt hij hier niet eigenlijk iets heel anders mee? Hoor ik wel wat ik hoor? In die intrigerende manier van cabaret bedrijven is hij uniek. Wie denkt droge kost tot zich te nemen, zit mis. De ‘grappentrommel’, zoals hij dat zelf noemt, gaat vaak genoeg open, met alle soorten grappen. Die waar je onbekommerd of besmuikt om lacht en die waar je bewonderd om moet lachen. “

Parool (***):
“ Wertheim kijkt met een metablik. Waar Voor de zoveelste keer over het optreden ging, gaat Voor je het weet over het creatieve proces. Tot hilariteit van het publiek maakt de dyslectische Wertheim behoorlijk veel spelfouten op zijn laptop. Opeens barst hij uit zijn voegen. Als hij geen fouten mag maken, hoe kan hij dan ooit iets nieuws verzinnen? (…) Als hij op het podium niet mag falen, hoe kan hij dan ooit nog tot grote hoogtes stijgen? Hij faalt niet. Er zitten sterke verhalen in Voor je het weet, zoals een zeer geestige vergelijking tussen kinderen en smartphones. Als je ze niet hebt, val je op een gegeven moment buiten de boot. En je raakt volslagen in paniek als je ze kwijt bent.”

Theaterkrant.nl (*****): Het einde is zoek bij superieure Wertheim
“ Wertheim komt gedurende de hele voorstelling, met vergelijkingen die alleen uit zijn brein kunnen komen. Het onderwerp mag een platgetreden pad zijn, als je er met hem over wandelt, kom je langs vele niveaus van de humor. (…) Het is opnieuw, zoals bij nagenoeg alle programma’s van Micha Wertheim, niet te doen de inhoud van zijn voorstelling in een paar regels te beschrijven. Hij heeft wéér een konijn uit zijn hoed getoverd om met vorm en inhoud origineel voor de dag te komen. Hij stapelt laag op laag, zit voortdurend dyslectisch achter zijn laptop aan zijn voorstelling te schaven, ontregelt en treitert. (…) Met die wat paniekerige stem waarmee hij verhalen vertelt die zo ontsporen dat wijlen Toon Hermans er jaloers van zou worden. (…) Het geweldige van Wertheim is dat hij nergens de lach echt zóekt, maar die gedurende anderhalf uur bijna achteloos binnenhaalt. Niet voor niks valt zijn droogkomische vertelstijl ook in Angelsaksische landen in hele goede aarde. Er is geen moment dat je wilt afdwalen, geen moment dat je niet met minstens een brede glimlach naar hem kijkt en luistert.”